Poniżej fragment podcastu „Jak uczyć futbolu” z trenerem Mateuszem Ludwiczakiem pt. „Dorastanie w grze i fundamenty gry”, którego część I została opublikowana w nr 1/2020 (36) czasopisma Asystent Trenera.

Można powiedzieć, że pedagogika nielinearna to alternatywna metoda pracy. Ona jest dość nowa, jeśli chodzi o naukę, bo pierwsze artykuły na jej temat powstały dopiero w 2007 r. Na dobrą sprawę jest to po części nowa forma pracy z człowiekiem. Ona odnosi się do sportu, ale można ją odnieść do naszego całego życia.

Nielinearną pedagogikę można potraktować jako swoją ideę, swój sposób myślenia, swoją wizję myślenia, nie tylko sportowego. Ona charakteryzuje się tym, że nie ma idealnego wzorca. Do momentu, dopóki działania, które wykonujemy, są skuteczne i osiągamy cel, sposób, w jaki to robimy – nie ma znaczenia. Zwracamy przykładowo uwagę na to, żeby zawodnik wygrał pojedynek, a nie jest dla nas ważne czy zrobi to poprzez wykonanie przed zawodnikiem pięciu zwodów czy po prostu poprowadzi piłkę tak, że tego przeciwnika minie zwykłym balansem ciała. Dla nas ważne jest to, że wygrał pojedynek.

Tak samo ze strzałem – nie ma znaczenia, czy uderzy zewnętrzną częścią stopy, wewnętrzną częścią stopy czy prostym podbiciem. Dla nas ważne jest to, że zdobył bramkę. Jest to powtarzalne. Jeżeli na 10 strzałów, 9 udało mu się zamienić na gola, to znaczy, że jest to dla niego odpowiedni sposób, odpowiednia technika.

To odnosi się nie tylko do działań technicznych, odnosi się do funkcjonowania w fundamentach. Jeżeli ktoś uważa, że dla niego ofensywna asekuracja może być na przestrzeni siedmiu-ośmiu metrów, bo jest, np. szybki i wie, że w razie czego, jak kolega straci piłkę, to zdąży dobiec i przeciwnik nie zdąży oddać strzału, to jest ok. Jeżeli ktoś uważa, że potrzebuje czterech metrów i musi stać bliżej – nie jest to problem.

Skuteczność działań zawodnika jest dla nas nadrzędnym celem. My często staramy się zamknąć w takich teoretycznych ramach, które powodują, że jest nam łatwiej pewne rzeczy zrozumieć, natomiast ograniczamy kreatywność, ograniczamy dozę piękna sportu, wszechstronności i różnorodności. My jesteśmy przecież wszyscy różnorodni, każdy z zawodników jest inny i my nie możemy ich zamknąć w jedną ramę. I powiedzieć: wszyscy musicie robić tak, tak i tak, ponieważ tak jest napisane w książce. Każdy z nas jest inny, a my musimy tak pracować, dostosować się, by każdy z nich mógł się rozwijać w swój własny, jak najlepszy sposób.

Pierwszą część podcastu w którym Mateusz Ludwiczak m.in. opowiada o „Dorastaniu w grze” i fundamentach gry, a także wyraża swoją opinię o tym, czy portugalska myśl szkoleniowa jest lepsza od polskiej i jak się ma do tego podagogika nielinearna przeczytacie w nr 1/2020 (36) czasopisma „Asystent Trenera”.

Podcast w całości możecie odsłuchać na stronie www.ekstratrener.pl.

Tutaj można zamówić czasopismo „Asystent Trenera”